Música de orella

Fai anos, cando Tergio, Fredi e máis eu descargábamos a nosa mala hostia surfeando xuntos cos  "Instrumentos de Tortura", tíñamos o noso propio local de ensaio, en donde nos reuníamos unhas dúas veces á semana. Un día en que estabamos ensaiando chegou a visitarnos o pai de Fredi (q.e.d), que era de Asados, a terra das orquestas. Alí todo o mundo ten alguen na familia que tocara ou tocase algún instrumento. O do pai de Fredi (q.e.d.) era o acordeón. Nun momento dado acercóuse a mín e me dixo: ¿vos que tocades, de orella, non?. Eu contesteille: sí, os tres tocamos de orella.

Ningún de nos tiña unha formación musical de estudio ortodoxa, tampouco o pai de Fredi (q.e.d.), pero vivíamos a música , e, por intuición,  nos comunicabamos a través dela con gran intensidade e claridade.

A música é unha lenguaxe universal, co que te podes comunicar con calqueira ser vivinte, sexa do lugar que sexa. Hay unha grande cantidade de exemplos desto. A formación musical reglada e ortodoxa é un intrumento útil para avanzar na lenguaxe musical, pero non imprescindible inicialmente. Moita xente que hoxe están considerados como grandes músicos, especialmente no mundo do "pop" foron músicos de orella (p.ex.: Carlos Santana, Marc Knofler, Bob dylan, Keith Richard, Neil Young, e moitos máis). 


Son tres as principais condicións que hay que ter para poder ser un  músico de orella:

1. Curiosidade. E un motor importante para que o aprendizaxe sexa máis rápido. Esta condición fai ademáis que te busques recursos cando o necesites. Hoxe en día non é como antes, e existen moitos recursos ó alcance de todos.
2. Disciplina. A práctica periódica e fundamental. Como en calquera deporte, é necesario manter o tono.
3. Humildade. Por moito que penses que tocas moi ben sempre hai alguen que toca mellor ca tí. Non importa quen toca mellor, senon quen transmite mellor...

Catholic Boy. Jim Carroll Band. 1980

James Dennis "Jim" Carroll  (1949-2009) foi un escritor que utilizou moi intelixentemente distintas formas para expresar o que quería decir. Carroll , de ascendencia irlandesa, naceu e Vivíu en Nova York e pasou gran parte da súa mocedade en colexios católicos e xogando a baloncesto. 

En 1978 escribíu The Basketball Diaries, obra autobiográfica na que narra de maneira maxistral e directa a súa época adolescente e a súa viaxe polo lado salvaxe a través da heroina. En 1995 fíxose unha película deste libro, na que o actor Leonardo di Caprio encarna o personaxe de Jim Carroll. A película non é tan interesante como o libro, pero e unha película bastante honesta e boa de ver. Foi o primeiro gran éxito do actor Leonardo di Caprio a nivel internacional (en España cambiouse o título polo de Diario dun rebelde).

O libro tivo unha gran trascendencia no seu momento e descubríu a unha nova promesa da nova literatura americana. A súa narrativa e moi directa e desnuda, case que como a poesía, disciplina que cultivou tamén o autor en cantidade, xa antes de escribir o libro,  a través de performances tanto falados como facendo tamén poemas musicados.

En 1978 foise a California con intención de cambiar de aires e salirse da sua adición á heroina. Alí, animado por Patti Smith, coa que convivíu durante un tempo, para que pusera música ós seus poemas formou a súa propia banda de rock'n'roll : The Jim Carrol Band (que viñan tocando co nome de Amsterdam). Logo en 1980 sacou ó mercado un álbum maravilloso, titulado Catholic Boy. 

O disco ten un son potente e moi empaquetado, cunha banda perfecta para as letras e a forma de recitalas de Carroll. Todas letras son de Jim Carroll e as músicas en colaboración cos distintos membros da banda e outros autores. A portada, feita por Annie Leibovitz, a afamada fotografa neoyorkina está chea de intención, cunha foto de familia excelente.

Listado de cancións

Portada de Annie Leibovitz

1. "Wicked Gravity" (Jim Carroll) – 4:56
2. "Three Sisters" (Carroll, Terrell Winn) – 3:19
3. "Day and Night" (Carroll, Allen Lanier) – 2:22
4. "Nothing Is True" (Carroll, Brian Linsley) – 3:29
5. "People Who Died" (Carroll, Brian Linsley, Stephen Linsley, Terrell Winn, Wayne Woods) – 4:59
6. "City Drops into the Night" (Carroll, Stephen Linsley, Brian Linsley) – 7:23
7. "Crow" (Carroll, Terrell Winn) – 3:02
8. "It's Too Late" (Carroll, Wayne Woods) – 3:04
9. "I Want the Angel" (Carroll, Brian Linsley) – 2:49
10. "Catholic Boy" (Carroll) – 3:03

A Banda

• Jim Carroll – voz
• Brian Linsley – guitarra
• Stephen Linsley – baixo
• Terrell Winn – guitarra
• Wayne Woods – bateria

Personal colaborador no disco

• Allen Lanier – teclados en "Day and Night" & "I Want the Angel"
• Bobby Keys - saxofón en "City Drops into the Night"
• Amy Katner – voz en "Day and Night"
• Sally, Hilary, Neon, Janet – coros en "People Who Died"

Ahí van dous dos temas principais do disco

Xente que morreu:
Teddy  esnifando pegamento , tiña  12 años, caíu dende a planta 2-9 este. Cathy tiña 11 cando tirou da tapa de 26 “bermellas” e unha botella de viño. Bobby tiña leucemia, 14 años, parecía que tiña 65 cando morreu, él era un amigo meu. 
Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Eran todos amigos meus ... e  morreron
G-berg e Georgie se deixaron pudrir,  morreron de hepatitis no Alto Manhattan. Sly en Vietnam recibíu un balazo na testa. Bobby morreu dunha sobredose, a noite que se casou. Eran outros dous amigos meus, dous amigos que morreron

----------------------------------------------------------------------------------

Mary  saltou dunha habitación de hotel,  Bobby aforcouse nunha celda no talego, Juddy saltou diante do metro, Eddie cortouse a yugular, e Eddie, extráñote máis que a os outros e eu salúdoche irmá 
---------------------------------------------------------------------------------
Herbie empuxou a Tony dende o teito do Club de Xuventude . Tony pensóu que o seu enfado era unha bobada, pero Herbie fíxolle a Tony unha gran putada. ¡Hey Tony!, dixo Herbie, ¿Podes voar?. Pero Tony non pudo voar, Tony morreu 

--------------------------------------------------------------------------------

Mary  saltou dunha habitación de hotel,  Bobby aforcouse nunha celda no talego, Juddy saltou diante do metro, Eddie cortouse a yugular, e Eddie, extráñote máis que a os outros . Esta canción é para ti meu irmá

Neno católico:

Nacín nunha una piscina, onde puxeron a miña nai, esparraméime contra aquel ciruxano de man tremorosa. Cando vín a luz foi peor que estar aburrido, collín o bisturí do doctor e cortei o cordón 
 
Eu era un neno católico, redimido a través da pena , non da ledicia 

Ós dou mese metéronme nunha incubadora. Gritaba e maldecía ós seus fillos cando pasaban as coidadoras. Declaráronme convicto cando escapei da matriz . Alonxáronme da miña nai a unha celda
-------------------------------------------------
deixáronme sin comer semanas, pensaban que me iban meter medo , alimentábame de sonos, ,doume boas ideas. Cando me deixaron solto, aproveitei ben o tempo, fixen aliados no ceo, e tamen no inferno,

Era un mozo católico , a sangue corría bermella, a sangre corría salvaxe

Fago ós anxos bailar e caer de xionllos, cando entro nuha igrexia os pes dos santos sangran. Entendo o destino de todos os meus enemigos, igual que Cristo en Gethsemane
--------------------------------------------------
Vin os dulces salmos roubados polo coro, soñaba con ósos de mártire  colgados dun alambre, Fago unha contribución, consigo a absolución, fago algo para purificar a miña alma

---------------------------------------------------
Non poden tocarme agora. Teño todo-los sacramentos . Teño o bautismo. Teño a comunión. Teño a penitencia. Teño a extremaunción. Teño a confirmación …

Porque son un mozo católico, con sangue correndo bermella, sangue correndo salvaxe.

Porque son un home católico,  Poño a lengua a andar sempre que poda

Aventuras y Desventuras de "JOE THE MEQ"

Foi navegando pola rede que descubrín, na páxina de http://barbanzanoiaonline.wordpress.com/, as aventuras e desventuras de "Joe The Meq". 

Ó ollar a  portada da a sensación que se trata dunha historia tipo "aventuras e desventuras de los Fabulous Furry Freak Brothers" de Gilbert Shelton.  A medida que vas leendo vas entrando pouco a pouco nunha forma de ver a vida moi peculiar, típica do Barbanza. A mín me gustan moito.

Podes leelas facendo click no título desta entrada.

O Sol é galego. Non hai nada que temer

Ángeles Durán enseña el escrito notarial en el que se manifiesta propietaria del astro rey

| M. MORALEJO

A propietaria do Sol, "estrella de tipo espectral G2, que se encuentra en el centro del sistema solar, situada a una distancia media de la Tierra de aproximadamente 149.600.000 kilómetros..." é galega, chámase Angeles Durán e vive en Salvaterra do Miño. A noticia aparece en La Voz de Galicia de hoxe. Parece ser que «Existe un convenio internacional por el cual ningún país puede hacerse dueño de los planetas», pero éste non dí nada dos particulares, ademáis «hay un americano que escrituró casi todos los planetas y la luna; pero no el Sol». Tamén  argumenta Angeles, a nosa paisana de nome claramente celestial,  que «la adquisición de la propiedad referida constituye una aprehensión electromagnética y radiactiva, al no existir ni conocerse en cinco mil millones de años propietario alguno hasta la fecha». No escrito notarial do seu poder declárase a dona «por usucapión, habiendo hecho de la propiedad del Sol de buena fe, de forma pacífica e ininterrumpidamente durante más de 31 años» (e nos sin saber nada). Para os que non sepan o significado da palabra "usucapión" digamos que significa, en dereito,  a "adquisición de la propiedad de alguna cosa por su posesión continuada durante el tiempo determinado por la ley. Es una institución de origen romano y corresponde a la actual prescripción adquisitiva" (¿¡?).

Angeles tratando de controlar a súa propiedade

Angeles tamén manifesta que xa se reuníu co Ministerio de Industria (?) para explicarlles o que hai. Amenaza que podría cobrar un canon a todo o mundo que utilize a enerxía solar, e tamén que daría o 90% destes ingresos de maneira altruista, distribuidos da seguinte maneira: 50 % ós Presupuestos Generales del Estado, 20% para as pensións mínimas, 10% para investigación e sanidad e outro 10% para erradicar a fame, quedándose ela co 10% restante en concepto de ... ¡bueno!, ... en concepto. 

Visto lo visto, e co tempo que lle queda ó sol ata que se extinga, veremos pronto tempos mellores. Non deberíamos preocuparnos pola crise ou por traballar tanto, xa que co 90 % do diñeiro que Angeles pretende ingresar é máis que suficiente para volver a poñer a Galicia e a España no sitio que nos corresponde e nos merecemos: un imperio onde nunca se pon o sol.
Para localizar e coñecer mellor cal é a magnitude da propiedade da nosa Angeles remitímonos a un video que a NASA fíxolle chegar unha vez que éla lles comunicara que é a propietaria legal

O Barbanza

A Serra do Barbanza atravesa polo medio a Península do Barbanza, que se adentra no Oceano Atlántico deixando ó sur a Ría de Arousa e ó norte a Ría de Muros-Noia. Na parte que mira cara a Ría de Arousa esta a Comarca de Barbanza, constituida administrativamente polos concellos de Rianxo, Boiro, Puebla do Caramiñal e Riveira
Localízase ó SO da provincia da Coruña e no ano 2007 tiña cerca de 67.000 habitantes.

Hay unha foto preciosa da serra dende a boca da ría, entrando na comarca,  onde se pode ollar maxestuosa camiño de Corrubedo

Na outra ladeira da serra está a Ría de Muros-Noia, como en outro mundo, algo tan recurrente en Galicia: tan preto, tan lonxe ... Os concellos de Porto do Son, Noia, Serra de Outes, Muros, e de ahí cara a Fisterra, o punto máis occidental de Europa ("...convivensia pacífica de lenguas, rasas,  culturas y relilliones ...") ...  buscando a autopista 61.

Mitos e lendas

Sábese, pola descripción de autores clásicos, da existencia na Galicia antigua de divinidades relacionadas coa natureza e o mundo astral. A medida que pasou  tempo, a realidade foise facendo rutina, liturxia, con novas connotaciones. Aparecen novos mitos e ritos coa súa codificación relixiosa. Vellas crenzas aparecen ainda hoxe mixturadas con substratos que se foi engadindo cada tempo, cada sensibilidade, como estratificándose nunha lenda, nun conto ou nunha tradición.

Representación da triple deusa celta Brigit

Cada comunidade política, tal vez coincidente cunha bisbarra, estaba presidida por un ou varios nomes protectores (deuses ou mitos). Felipe Senén López e outros, en "Historia de Galicia" (1991) cita un bo número déles. Tamén Blanca García Fernández-Albalat, en "Las rutas sagradas de Galicia" (1999), establece unha relación interesante entre o culto ós deuses celtas na antigua Gallaecia e moitas das nosas costumes, ritos e lendas populares que ainda perduran hoxe. Non faltaban tampouco gardadores da casa, as Ninfas protectoras de fontes, ríos, lagoas, pozos, que en Galicia teñen a mesma significación que en outros paises célticos


Estrabón, un dos primeiros cronistas da antigüedade coñecido, contradícese cando afirma que os galaicos son ateos, e logo narra ceremonias relixiosas. Estos ritos pódense clasificar en varios tipos:

• Cultos á fecundidade e á abundancia, como por exemplo o fálico, posto de manifesto en esculturas, hórreos, tellados de casas, etc.
• Ritos funerarios. Inicialmente incinerábanse os cadáveres, depositandos as cinzas en hurnas ou pequenos pozos funerarios, que estaban tapados por unha pedra ou estela circular con símbolos alusivos ó sol e a lúa
• Augurios. Estrabón subraya as boas mañas dos galaicos que seguían a Anibal para a adivinación. Vós de paxaros ou tripas de sacrificados permitían augurar aspectos do futuro

OS DRUIDAS

Para os celtas, a morte só era un paso de transición a outra vida, o que se chamaría reencarnación ou transmigración. Unha vez mortos a alma entraba nun estadio que estaba entre a vida e a morte, ata que ocupaba outro corpo, ben humano ou tamén animal ou vexetal, o que quere decir que podría transmigrar nunha árbore ou nun lobo. Todas estas crenzas estaban fortemente arraigadas nos celtas, e os seus principáis culpables eran os Druidas.
Os Druidas formaron unha casta sacerdotal, heredeira e protectora das tradicións relixiosas celtas. Profesaban unha filosofía centrada na inmortalidade do ser. O celta morto continuaba vivindo noutro mundo, polo que enterrábase cos seus obxetos familiares. 

Dentro da vida dos demáis celtas exercían de educadores (ainda que o esencial da súa ciencia era secreto), como xuizes e árbitros entre pobos, e como sacerdotes. Tamén a mediciña no ámbito celta era patrimonio dos druidas-médicos (os faithliag). Profesaban e ensinaban unha moral que se resume no seguinte: honrar ós deuses, non obrar mal e comportarse con valor.

Pouco numerosos, tiñan un inmenso prestixio. Vestidos de blanco, practicaban diversos ritos, dos que só se coñece un: a recolección do muérdago. Manuel Murguía, en "Galicia" (1985) comenta o seguinte ó respecto: " ... en nosas supersticións hai todavía importantes restos da súa doctrina e perseveran algunhas das súas prácticas. Recordemos a principal, e polo tanto as ceremonias con que se cortaba o muérdago sagrado. O feito de ser recolleito nun pano blanco encóntrase na crenza da provincia de Ourense, segundo a cal poñendo na noite de San Juan sobre un fento unha servilleta limpa e que non haxa servido, aparece á mañá seguinte cuberta de gnomos ...   Dá máis importancia a esta superstición que ó fento concedéronlle os antiguos condicións médicas maravillosas como pasaba co muérdago, e que á súa semente atribuíaselle poderes máxicos, pois o que a veía caer aprendía tódos os secretos e obtiña o don da profecía (virtudes ambalas dúas privativas do druida."
Unha vez ó ano os druidas reuníanse nunha asamblea xeral. Alí falaban entre outras cousas de dereitos e dos misterios da natureza

Algúns conceptos druídicos:

• 3 cousas que un home é: o que pensa que é, o que os demáis pensan que é e o que realmente é
• 3 personas que deben ser respetadas e admiradas: os que aman a natureza, os que queren ós nenos e os verdadeiros artistas
• 3 cousas que o sabio debe evitar: esperar o imposible, chorar polo irrecuperable, temerlle ó inevitable.

Os primeiros poboadores do Val da Mahía

Mapa de unidades étnicas A.ROMERO MASIÁ y X.M. POSE MESURA (1988)

Sábese pouco dos primeiros poboadores que chegaron a estas terras da Mahía por primeira vez, de onde procedían ou en que data o fixeron.

Os habitantes destas terras eran celtas, chamados Amaeos, da tribu ds Caporos, que deberon extenderse por toda a comarca de Amaía (de onde lle ven a ésta o nome), limitando ó norte co Río Tambre (Tamaris), onde habitaban os Supertamaricos,  ó oeste cos montes de Luaña, onde estaban os Praestamaricos e ó sur cos Cilenos

O Val da Mahía

Encóntrase esta comarca natural entre as terras de Santiago de Compostela, polo Levante, o curso do Rio Tambre, que as separa do Val do Dubra e do de Barcala polo Norte, a terra de Barbanza ó Oeste e Veiga de Padrón que a delimita pola rexión meridional.

En términos administrativos comprende o Concello de Ames e o Concello de Brión, ainda que históricamente, e polas súas características xeográficas, habría que engadirlle a parte SE do Concello de Rois.

http://www.infobrion.com

A extensión da Mahía é de case que 172 Km2 (154,7 das parroquias de Ames e Brión e 17,2 das de Rois.

É unha zona de paso ata a costa dende as terras interiores da parte occidental de A Coruña. Por una parte conta con unha arteria fluvial importante (Ríos Tambre, Riamonte e Sar principalmente), e de outra amosa un extenso val que se proxecta en dirección Sur.

A 15-20 minutos por carretera está a costa, por eso a pesar do seu carácter de terra interior, o seu clima ten condiciones propias da zona litoral.

Consérvase a vexetación autóctona dos márxenes dos ríos (ameneiros, salgueiro, etc.), algúns bosques de carballos e sobreiras, ainda que predominan os montes de pino marítimo e as modernas plantacións de eucalipto. Tamén abundan as toxeiras, os breixos e a xesteiras.


Administrativamente, na actualidade, os concellos de Ames e de Brión forman parte da comarca de Santiago, e o concello de Rois da Comarca do Sar. Nos derradeiros anos estáse a producir un cambio importante na maneira de vivir destas dúas comarcas, debido seguramente ó aumento da poboación de outras zonas de Galicia que se van incorporando especialmente  no concello de Ames), xa que estas zonas son limítrofes con Santiago de Compostela e moito máis asequibles para vivir que na capital, o que fai que unha gran parte da xente de edade media que traballa en Santiago viva aquí.


A transformación máis importante douse no concello de Ames, ata o punto de que na actualidade hai moita máis xente de fora que está en postos políticos de relevancia na política local que nativos do propio concello, e a historia propia que había antes de que éles chegaran non se promociona , máis ben parece que se quere crear unha historia nova, de maneira que se está a perder as raices.

Tonight's the night. Neil Young 1975

Neil Percival Kenneth Robert Ragland Young, ese é o nome completo de Neil Young, nacíu en Toronto, a capital do estado de Ontario (Canadá), a quinta cidade máis grande de Norteamérica,  o 12 de novembro de 1945. É un dos músicos máis influintes, quizais xunto con Van Morrison o Bob Dylan na actualidade. Ten moita discografía e é dificil escoller un disco, pero eu ainda sigo tendo preferencia por Tonight's the night (1975).

Este disco tuvo todos os visos de rematar sendo a obra maldita de Neil Young. Tardou case que dous anos concretarse  en vinilo. En 1973 Young atravesaba unha mala racha, afectado pola morte de Danny Whitten (ex Crazy Horse) e de Bruce Berry (amigo seu que fora roadie con CSNY, e do propio Young con Crazy Horse e ó que esta dedicada a canción que da título ó disco) e outros problemas personáis,. Nun local propiedade de Ken Berry (irmá de Bruce), o Studio Instrumental Rentals (SIR) , en Santa Mónica Boulevard,  Young reuníu de novo á sección rítmica de Crazy Horse, Ralph Molina (batería) e Billy Talbot (baixo), e a Nils Lofgren (guitarra e piano) e o seu inseparable Ben Keith (Guitarra Steel e voz). Alí, nun ambiente sombrío, sórdido e degradado, embriagados de tequila e sementando o chan coas cinzas da  herba que fumaban,  tiveron lugar as Tonight's Sessions que fixeron a base do que sería o disco de Tonight's the Night. 

Os ensaios do SIR conformaron a base das cancións que darían lustre ó album definitivo, que chamouse así en honor ó tema "Tonight´s the Night "(homenaxe póstumo a Bruce Berry). Outro novo material foron temas como "Mellow my mind", "Speakin'Out", "Tired Eyes" ou "World On A String". Fixeron algúns concertos a raiz de esas Tonight's Sessions, como foi unha pequena minixira europea, como os Santa Mónica Flyers,  limitada ás illas británicas, compartindo cartel cos Eagles. Naqueles anos en Inglaterra estaba fraguándose o movemento punk-rock,  que tivo o seu apoxeo no ano '77. As actuacións dos Santa Mónica Flyers , concretamente a do Hipódromo de Bristol, provocaron un punto de inflexión na mente de xente dese movemento novo, disposto a dinamitar a escena musical británica- Alí estiveron xente como Sid Vicious  e Johnny Rotten, quenes advertiron que o camiño a seguir para romper moldes asemellábase a aquela mixtura de humor, pasión e desenfreno volcada sobre o escenario por Neil Young e os Santa Mónica Flyers, onde concurrían nomes propios de Crazy Horse e dos Stray Gators.

O 23 de novembro de 1973 rematou a tanda de concertos xurdida de as Tonight's Sessions, e Young parecía disposto a meterse no estudio co material en que habían estado traballando nos ensaios e nos escenarios durante os últimos meses.  Warner Bros., a compañía coa que tiña contrato, non estaba moi pola labor de sacar un disco con un Neil Young tan "pesimista", pero dada a insistencia déste e sabendo que era moi prolífico e que este podría ser un disco "mais", cedeu ás pretensiones do artista, ainda que aproveitou para "impoñer" algunhas suxerencias, como o orden das cancións e completar o LP con outros temas, como por exemplo "resucitar" a voz de Danny Whitten, que acompañara a Young e a Molina durante a actuación de Crazy Horze no Fillmore East  de Nova York en marzo de 1970, introducindo o tema grabado en directo "Come On Baby, Let's Go Downtown". Completaban a proposta temas como "Borrowed Tune", "Lookout Joe" (un dos outtakes de Time Fades Away), "Roll another number (For The Road)", "New Mama" e "Alburquerque".. Pero esta "travesía" musical  que arrancara no SIR de Santa Mónica ainda tardaría vintetres meses en rematar en vinilo

A voz do canadiense neste disco parece recollerse cara o lamento, e esa harmónica e o piano de Young cubren todo o disco dun gran contido emocional. Sentimentos encontrados a ritmo de Blues, Folk, Rock e pinceladas de Jazz, un disco ó que Young calificaría de "ovella negra" e, por tanto, merecedor de ocupar un lugar importante na súa obra. A min  gústame Speaking' Out e especialmente ese punteo de guitarra de Nils Lofgren, tamén a voz desgarradora de Young en Mellow My Mind e o conxunto de voces que fan Young, Lofgren e sobre todo Ben Keith en moitos dos temas. En resumo, un disco para recomendar.


NEIL YOUNG - piano, harmonica, guitarra, vibráfono e voz

THE SANTA MONICA FLYERS
Billy Talbot - Baixo
Ralph Molina - Batería e voces
Ben Keith - Guitarra e voces
Nils Lofgren - Piano, guitarra e voces
George Whitsell - Voces


CRAZY HORSE

Billy Talbot - Baixo

Ralph Molina - Batería e voces

Danny Whitten - Guitarra e voz

Jack Nitzsche - Piano eléctrico

THE STRAY GATORS

Tim Drummond - baixo

Kenny Buttrey - Batería

Ben Keith - Guitarra "pedal steel" e voces

Jack Nitzsche - Piano

Before the Flood. Bob Dylan & The Band. 1974

Robbie Robertson, Richard Manuel, Rick Danko, Garth Hudson (todos canadienses), e o americano Levon Helm formaron  The Band (antes The Hawks) , que, aparte dalgunhas produccións propias (Music form Big Pink, The Band e o filme The Last Waltz, dirixido por Martin Scorsese ) foi o grupo soporte de Bob Dylan ó longo dunha época creadora do xenio moi importante e longa, tanto en directo como en estudio, comenzando nos Tours de Dylan 1965/66 e continuando ó longo dun periodo moi fructífero, colaborando en  discos no estudio como  Blonde on Blonde (1966), Planet Waves (1974) e The Basement Tapes (1975), e tamén grabacións en directo, como este disco de Before the Flood (1974).

En 1970, o empresario David Geffen fundou Asylum Records, cando apenas contaba 27 anos. Logo de ter un éxito temprano con The Eagles e Joni Mitchell, vendeu a compañía por 7 millóns de dólares, e un ano despois fíxose co control da fusión entre Elektra e Asylum. Por aquela época propúsose convencer a Bob Dylan para que abandonara Columbia. Escomenzou a súa campaña trabando amistade con Robbie Robertson, eonterado de que o guitarrista contaba coa confianza de Bob. Máis adiante foi presentado a Bob e frecuentar a sua compaña en California, onde Bob pasaba parte do ano. Chegaron a un acordo formal polo cal Bob non volvería a firmar con Columbia en canto lle rematara o contrato vixente, e faría un álbun de estudio para Asylum con The Band. Si a cousa saía ben grabaría máis álbuns. Geffen pensaba ademáis promocionar o primeiro álbum organizando unha xira que marcaría a volta de Bob Dylan & The Band ós escenarios. Ademáis tamén grabaríase un álbun en directo dos concertos. O álbun de estudio foi Planet Waves,  grabóuse en pouco tempo en novembro de 1973. Incluido neste álbun está unha das miñas cancións favoritas de Bob Dylan, Forever Young. O álbun en directo foi o resultado da xira de Dylan & The Band "Tour'74", e chamouse Before the Flood.

A xira "Tour '74" escomenzóu en Chicago, o 3 de xaneiro de 1974 e foi a primeira xira de gran aforo na historia do rock. Durante 6 semanas Dylan&The Band actuaron en cuarenta concertos nos teatros e estadios deportivos máis grandes do país. David Geffen promocionou a xira, xunto co empresario Bill Graham, que encargóuse da loxística, e estandarizou as bases para futuros conciertos nacionales de gran embergadura. Os artistas recibían a mayor parte dos beneficios, o que era unha novedad, como tamen o era o tono da propaganda da xira. O precio das entradas tiña unha media de 8 $, alto para a época.. Os beneficios que se acadaron coa vena de entradas ascenderon aproximadamente a 5 millóns de dólares 

Before the Flood sacouse ó mercado en formato de doble LP. Ten unha parte acústica, con Bob tocando a guitarra, harmónica e cantando. A voz soa indignada, atacando o engaño e a hipocresía con unha magnífica e estridente interpretación de It's All Right Ma (I'm Only Bleeding). En pleno escándalo de Waterngate, na época Nixon, a multitude ruxe cando cantou que "ata o presidente dos estados unidos algunhas veces ten que quedarse desnudo". Miles de persoas sostiveron os seus mecheros en alto e encenderon mistos en un acto de solidaridade. Era a primeira vez que un acto así sucedía nun concerto. Barry Feinstein fotografiou o mar de pequenos lumes parpadeantes para a portada do álbum.

Neste disco está, para o meu gusto, a mellor versión do gran tema de Dylan Like a Rolling Stone, con esos maravillosos teclados do increible Garth Hudson. e esa magnífica implicación do público ó cantar o estribillo da canción

Había unha época en que vestías tan elegante

Tirábaslle unha moneda de 10 centavos ós vagabundos

Na primaveira da túa vida ¿non sí?

A xente berraba, decía "coidado moneca, vaste a esnafrar"

Pensabas que estaban tomándoche o pelo

Solías rírte de todos  os que te rodeaban

Agora non falas tan alto

Agora non pareces tan orgullosa

De ter que mendigar a túa próxima comida

¿Qué tal te senta ... estar sin fogar ... como unha completa desconocida ... como un canto rodado?

Bob Dylan - Guitarra, harmónica, piano e voz

THE BAND

Robbie Robertson - Guitarra eléctrica e voz

Garth Hudson - Clarinete

Levon Helm - Batería e voz

Richard Manuel - Piano, piano eléctrico, batería, órgano e voz

Rick Danko - Baixo e voz

My Aim is True. Elvis Costello. 1977

Declan Patrick Aloysius McManus é o verdadeiro nome deste pernonaxe. Naceu en Twickenham, un suburbio de Londres coñecido polo rugby e pouco máis, o 25 de agosto de 1955. En 1973 instálase en Londres e coñece, entre outros a Nick Lowe, que máis adiante, en 1976, intercederá por él ante Jake Riviera, propietario do sello Stiff, que incluía, entre outros artistas a Nick Lowe, Devo, Dave Edmunds, Dr.Feelgood, Madness, Motorhead, Graham Parker & The Rumour, The Pogues, ...


Foi Jake Riviera o que lle aconsellou cambiar o seu nome artístico daquela de P.D.Costello (en honor á súa aboa paterna) polo de Elvis Costello. Unha das súas fortunas de mozo  foi encontrar a estas dúas personas (Riviera e Lowe) dispostas non só a seguir o seu xogo, senon ademáis a acentuar as súas inclinacións. Lowe fixo de productor e Riviera de fai-de-todo/manager. Naqueles momentos o novísimo sello Stiff escomenzaba, con moi poucos medios, moita improvisación, ganas de facer cousas e moita imaxinación, instalados nun baixo dun edificio do West Side londinense, gracias a un préstamo de Dr. Feelgood.

O primeiro era buscarlle unha banda a Elvis, e para elo puseron un anuncio pedindo instrumentistas para un combo pop.  Logo de moitas audiciones, supervisadas por Andrew Bodnar (de os Rumour) , e en vista da pouca calidade das mismas, decidiron utilizar como soporte .ó grupo californiano de country rock The Clover (liderados por un desconocido Huey Lewis), os cales tiveran a desgracia de chegar a Londres xusto cando o seu tipo de música pasaba de moda: John McFee (Guitarra e pedal steel), John Ciambotti (Baixo e coros) , Mickey Shine (Bateria) e Sean Hopper (teclados e coros)

O 14 de agosto de 1977 sale por fin  o seu fantástico primeiro disco, My Aim is true, que non ten desperdicio ningún. Ademáis dos músicos arriba mencionados, participa tamén Nick Lowe, ademáis de producir o disco, facendo coros e metendo o baixo nunha das cancións do disco. En palabras de Elvis Costello "Stiff crecía de semana en semana, totalmente independiente, sin licencia ninguna de distribución nacional, todo era por correo. My Aim is True se grabó en sesiones de seis horas  porque no había ningún día entero libre en el estudio ... todo era muy improvisado y condicionado por un presupuesto bastante limitado". Elvis debuta coa sua nova banda no Nashville Pub londinense, e o álbun acada o número catorce nas listas inglesas. 

Costello tiña 22 años nesta época, pero dominaba moi ben as poses e formas do rock'n'roll. Non era un punk auténtico, pero destilaba tanta amargura, rabia e impotencia como calquera déles. O disco mostra a condición de perdedor, algo casi novo no rock'n'roll, e que él pode que descubrira no Country. Co movimento punk compartía a rabia e a desesperanza, pero mentras os punks querían terminar con esto de forma radical, Elvis regodeábase na súa dor tocando situacións máis personais, utilizando a provocación para darse a coñecer, pero por motivos moi distintos que os mozos do imperdible.

Este primeiro disco de Costello  foi o primeiro disco que eu merquei, e fíxeno por correspondencia. Ó desembalalo do paquete postal lémbrome especialmente da sorpresa que me causou a portada do disco. Sorprende en primeiro lugar a pose de Costello. Aparece como malhumorado, estriñido, mirando ó frente de maneira hostil, e agarrando unha vella Fender como si lla foran a roubar. Logo arrriba o seu nome con letras grandes bermellas que se confunden hipnóticamente co fondo de axedrez magnético e sopa de letras que, unha vez que ollas millor, daste conta que repite binariamente a frase "Elvis is King". Logo debaixo o título do disco, en letras máis pequenas "My aim is true" ("as miñas intencións van en serio" ...). Dende logo non da a imaxe de tipo ó que lle preguntarías a hora si o vises pola rúa.

Na contraportada a imaxe de Costello e casi contraría, con pinta de ser o irmá tonto de Buddy Holly. Patoso, desgarbado, de movementos aparentemente nada coordinados, e con unhas gafas de talla maior, que parecen de estas de atterezo, con cristales normais, sin graduar. O fondo é dun tono pastel, que contrasta coa foto en blanco e negro. No meu disco o fondo é de cor verde, como o da portada, ainda que en outras edicións sairon en outros tonos. Na parte superior deretita, sin ningunha floritura os títulos das cancións. Ningún dato máis aparece no disco, por dentro unha simple funda de papel blanco e o vinilo no interior, co logo característico de "Stiff"


Puxen o disco no plato e escoitéino todo dun tirón. Sorprendéume moi gratamente ese son de estudio en directo, fresco e con un sentimento positivo, que contrastaban con esas letras rabiosas e a veces desgrarradoras.

Cara 1

"Welcome to the working week" ,  nos da a benvida á semana laboral (Benvido á semana laboral/Sei que non che excita/Espero que non te mate/Benvido á semana laboral/Tes que facelo, estás dentro, así que / Convenche adaptarte). Estamos atrapados na rulleta dun traballo do que outros sacan beneficios.  Moita xente mátase por sobrevivir e non chega nunca o seu gran día

"Miracle Man" fala de que non é un home que poda facer milagros, fracasa na vida de cada día, pero tamén ante unha muller especial (¿Por qué tes que decir que hay sempre alguen/Que o pode facer mellor ca mín/Pero non penses que eu sei que camiñar sobre a auga/No me fará un home milagroso?). A parte final da canción, coa aspera voz de Costello repetindo Home Milagroso con esa convicción e rabia é cojonuda.

"No Dancing" empeza como esas cancións dos anos '50 americanas, para decir que esta noite non vou a follar ... unha vez máis. Recórdame moito ás bervenas cando lle pedías a unha rapaza para bailar e decíache non ... unha vez máis

"Blame it on Cain" sona a música de pub londinense de  finais dos '70. Ideal para escoitar tomando cerveza. Esos fraseos de guitarra ligando perfectamente coa melodía da voz de Costello son sensacionais.


"Alison" é o tema especial do disco. É a única balada  do disco , con uns arranxos musicais simples e una interpretación xenial de Costello . A primeira vez que a escoitas xa te quedas con ela:

Oh¡ é tan divertido verte despois de tanto tempo nena
e tal como che vexo entendo que non estas impresionada
Escoitéi que deixas que ese amiguete meu
te quite o teu vestido de festa
Non vou a poñerme sentimental, como esos pegaxosos "Valentinos" Porque non sei si estas namorada de alguen
 Só sei que non é de min


Alison, sei que este mundo estache matando
Oh Alison, as miñas intencións son sinceras


Bueno, vexo que agora tes un marido
deixoche cos dedos metidos no pastel de boda
tí solias telo nun puño
xuraría que colleu todo o que pudo
A veces desexaría poder impedir que falaras
cando escoito toda-las tonterias que dís
Penso que o mellor sería que alguen apagara as luces
poruqe non soporto verte así

"Sneaky Feelings" pecha primeira cara do disco, unha canción algo máis irónica e de ritmo lixeiro e bailable. A historia en sí non é moi agradable ( ' Agora todos destrozan a casa de outros/antes de que alguen destroce a súa/Véxoche nos meus sonos/Non é que sexa moi divertido/pero é máis seguro ' ). Gustaríalle non sentirse perseguido por esos sentimentos mezquinos, pero ainda ten moito camiño por diante ... Con esta derradeira frase remata a canción repetindoa ata o final, ó estilo de Miracle Man

"Watching the detectives" é un tema que incuíuse na edición americana do LP, tamen no disco editado en España. Grabada coa sección rítmica de The Rumour (Andrew Bodmar, baixo; Steve Goulding, batería) e co piano e órgano de Steve Nieve (que logo formaría parte do grupo The Attractions, grupo que acompañaría a Costello durante 10 anos). Narra a historia dunha rapaza que reserva todo o seu cariño para os policías dun telefilm, mentras o seu amigo suplícalle insistentemente algún favor. Logo de escoitar o primeiro disco de The Clash unhas trinta veces Costello escribíu "watching the detectives". O pulso reggae da canción e as insinuantes líneas de baixo teñen ese toque coa mixtura do punk coa cultura do terceiro mundo

Cara 2

" (The Angels wanna wear my) Red Shoes " é a primeira canción da segunda cara. Elvis trata en vano de divertirse mentras a súa chica vaise co baile a outra parte (Eu ollaba mentras tí bailabas noutro lado/O noso amor rompéuse de tanto vaivén/¿Cómo todo dios quere ser teu amigo?/Sabes que todavía me fai dano só de decilo).

"Less than Zero" é a canción máis abertamente política do álbum. Elvis escribíuno en referencia a Oswald Mosley, acusado de sadismo, brutalidade, homosexualidade, incesto e incluso asesinato. Os yanquis pensaron que se refería a Lee Harvey Oswald, o asesino de Kennedy, o que deu pé  a Costello para escribir outra versión da letra, que tocaron en Dallas

"Mistery Dance" é un puro R&R anos '50 tocado con rabia e a insatisfacción de non poder conseguir lidiar un perfecto romance, a pesar de intentalo unha e outra vez e non quedar satisfeito. En este tema o baixo o pon Nick Lowe, así como algúns toques de piano e baquetas xunto con Costello na parte final da canción.




En "Pay it Back" Costello queixase de que todo parecía vento en popa, pero que alguen debeu mentirlle, así que un destes días tendra que pagar por elo.


"I am not Angry" é un exercicio de ironía de Costello, repetindo que non esta enfadado, a pesares de que a sua amiga encontrou outro xogador que lle mola máis que él (Sei o que estades a facer/Sei onde estivéstedes/Sei donde, pero non me importa/Porque non hay nada mellor que o orixinal).

Para rematar o álbun escolle un tema titulado "Waiting for the end of the world". Elvis espera o findo mundo, e pide a Cristo que volva para arranxar o que empezara ...

En 1993, RykoDisc/Demon saca unha edición deste LP con 13 cancións, incluida unha versión remasterizada de Watching the detectives, e un extended play con tres cancións máis: Radio Sweetheart (remasterizada), Stranger in The House e Imagination (Is A Powerfull Deceiver). Ademáis incluye tamén as primeiras demos (con unha simple guitarra acústica e a voz de Costello) de Mistery Dance e Blame It On Cain,  e outros temas como Cheap Reward, Jump Up, Wave a White Flag e Poisson Moon