My Aim is True. Elvis Costello. 1977

Declan Patrick Aloysius McManus é o verdadeiro nome deste pernonaxe. Naceu en Twickenham, un suburbio de Londres coñecido polo rugby e pouco máis, o 25 de agosto de 1955. En 1973 instálase en Londres e coñece, entre outros a Nick Lowe, que máis adiante, en 1976, intercederá por él ante Jake Riviera, propietario do sello Stiff, que incluía, entre outros artistas a Nick Lowe, Devo, Dave Edmunds, Dr.Feelgood, Madness, Motorhead, Graham Parker & The Rumour, The Pogues, ...


Foi Jake Riviera o que lle aconsellou cambiar o seu nome artístico daquela de P.D.Costello (en honor á súa aboa paterna) polo de Elvis Costello. Unha das súas fortunas de mozo  foi encontrar a estas dúas personas (Riviera e Lowe) dispostas non só a seguir o seu xogo, senon ademáis a acentuar as súas inclinacións. Lowe fixo de productor e Riviera de fai-de-todo/manager. Naqueles momentos o novísimo sello Stiff escomenzaba, con moi poucos medios, moita improvisación, ganas de facer cousas e moita imaxinación, instalados nun baixo dun edificio do West Side londinense, gracias a un préstamo de Dr. Feelgood.

O primeiro era buscarlle unha banda a Elvis, e para elo puseron un anuncio pedindo instrumentistas para un combo pop.  Logo de moitas audiciones, supervisadas por Andrew Bodnar (de os Rumour) , e en vista da pouca calidade das mismas, decidiron utilizar como soporte .ó grupo californiano de country rock The Clover (liderados por un desconocido Huey Lewis), os cales tiveran a desgracia de chegar a Londres xusto cando o seu tipo de música pasaba de moda: John McFee (Guitarra e pedal steel), John Ciambotti (Baixo e coros) , Mickey Shine (Bateria) e Sean Hopper (teclados e coros)

O 14 de agosto de 1977 sale por fin  o seu fantástico primeiro disco, My Aim is true, que non ten desperdicio ningún. Ademáis dos músicos arriba mencionados, participa tamén Nick Lowe, ademáis de producir o disco, facendo coros e metendo o baixo nunha das cancións do disco. En palabras de Elvis Costello "Stiff crecía de semana en semana, totalmente independiente, sin licencia ninguna de distribución nacional, todo era por correo. My Aim is True se grabó en sesiones de seis horas  porque no había ningún día entero libre en el estudio ... todo era muy improvisado y condicionado por un presupuesto bastante limitado". Elvis debuta coa sua nova banda no Nashville Pub londinense, e o álbun acada o número catorce nas listas inglesas. 

Costello tiña 22 años nesta época, pero dominaba moi ben as poses e formas do rock'n'roll. Non era un punk auténtico, pero destilaba tanta amargura, rabia e impotencia como calquera déles. O disco mostra a condición de perdedor, algo casi novo no rock'n'roll, e que él pode que descubrira no Country. Co movimento punk compartía a rabia e a desesperanza, pero mentras os punks querían terminar con esto de forma radical, Elvis regodeábase na súa dor tocando situacións máis personais, utilizando a provocación para darse a coñecer, pero por motivos moi distintos que os mozos do imperdible.

Este primeiro disco de Costello  foi o primeiro disco que eu merquei, e fíxeno por correspondencia. Ó desembalalo do paquete postal lémbrome especialmente da sorpresa que me causou a portada do disco. Sorprende en primeiro lugar a pose de Costello. Aparece como malhumorado, estriñido, mirando ó frente de maneira hostil, e agarrando unha vella Fender como si lla foran a roubar. Logo arrriba o seu nome con letras grandes bermellas que se confunden hipnóticamente co fondo de axedrez magnético e sopa de letras que, unha vez que ollas millor, daste conta que repite binariamente a frase "Elvis is King". Logo debaixo o título do disco, en letras máis pequenas "My aim is true" ("as miñas intencións van en serio" ...). Dende logo non da a imaxe de tipo ó que lle preguntarías a hora si o vises pola rúa.

Na contraportada a imaxe de Costello e casi contraría, con pinta de ser o irmá tonto de Buddy Holly. Patoso, desgarbado, de movementos aparentemente nada coordinados, e con unhas gafas de talla maior, que parecen de estas de atterezo, con cristales normais, sin graduar. O fondo é dun tono pastel, que contrasta coa foto en blanco e negro. No meu disco o fondo é de cor verde, como o da portada, ainda que en outras edicións sairon en outros tonos. Na parte superior deretita, sin ningunha floritura os títulos das cancións. Ningún dato máis aparece no disco, por dentro unha simple funda de papel blanco e o vinilo no interior, co logo característico de "Stiff"


Puxen o disco no plato e escoitéino todo dun tirón. Sorprendéume moi gratamente ese son de estudio en directo, fresco e con un sentimento positivo, que contrastaban con esas letras rabiosas e a veces desgrarradoras.

Cara 1

"Welcome to the working week" ,  nos da a benvida á semana laboral (Benvido á semana laboral/Sei que non che excita/Espero que non te mate/Benvido á semana laboral/Tes que facelo, estás dentro, así que / Convenche adaptarte). Estamos atrapados na rulleta dun traballo do que outros sacan beneficios.  Moita xente mátase por sobrevivir e non chega nunca o seu gran día

"Miracle Man" fala de que non é un home que poda facer milagros, fracasa na vida de cada día, pero tamén ante unha muller especial (¿Por qué tes que decir que hay sempre alguen/Que o pode facer mellor ca mín/Pero non penses que eu sei que camiñar sobre a auga/No me fará un home milagroso?). A parte final da canción, coa aspera voz de Costello repetindo Home Milagroso con esa convicción e rabia é cojonuda.

"No Dancing" empeza como esas cancións dos anos '50 americanas, para decir que esta noite non vou a follar ... unha vez máis. Recórdame moito ás bervenas cando lle pedías a unha rapaza para bailar e decíache non ... unha vez máis

"Blame it on Cain" sona a música de pub londinense de  finais dos '70. Ideal para escoitar tomando cerveza. Esos fraseos de guitarra ligando perfectamente coa melodía da voz de Costello son sensacionais.


"Alison" é o tema especial do disco. É a única balada  do disco , con uns arranxos musicais simples e una interpretación xenial de Costello . A primeira vez que a escoitas xa te quedas con ela:

Oh¡ é tan divertido verte despois de tanto tempo nena
e tal como che vexo entendo que non estas impresionada
Escoitéi que deixas que ese amiguete meu
te quite o teu vestido de festa
Non vou a poñerme sentimental, como esos pegaxosos "Valentinos" Porque non sei si estas namorada de alguen
 Só sei que non é de min


Alison, sei que este mundo estache matando
Oh Alison, as miñas intencións son sinceras


Bueno, vexo que agora tes un marido
deixoche cos dedos metidos no pastel de boda
tí solias telo nun puño
xuraría que colleu todo o que pudo
A veces desexaría poder impedir que falaras
cando escoito toda-las tonterias que dís
Penso que o mellor sería que alguen apagara as luces
poruqe non soporto verte así

"Sneaky Feelings" pecha primeira cara do disco, unha canción algo máis irónica e de ritmo lixeiro e bailable. A historia en sí non é moi agradable ( ' Agora todos destrozan a casa de outros/antes de que alguen destroce a súa/Véxoche nos meus sonos/Non é que sexa moi divertido/pero é máis seguro ' ). Gustaríalle non sentirse perseguido por esos sentimentos mezquinos, pero ainda ten moito camiño por diante ... Con esta derradeira frase remata a canción repetindoa ata o final, ó estilo de Miracle Man

"Watching the detectives" é un tema que incuíuse na edición americana do LP, tamen no disco editado en España. Grabada coa sección rítmica de The Rumour (Andrew Bodmar, baixo; Steve Goulding, batería) e co piano e órgano de Steve Nieve (que logo formaría parte do grupo The Attractions, grupo que acompañaría a Costello durante 10 anos). Narra a historia dunha rapaza que reserva todo o seu cariño para os policías dun telefilm, mentras o seu amigo suplícalle insistentemente algún favor. Logo de escoitar o primeiro disco de The Clash unhas trinta veces Costello escribíu "watching the detectives". O pulso reggae da canción e as insinuantes líneas de baixo teñen ese toque coa mixtura do punk coa cultura do terceiro mundo

Cara 2

" (The Angels wanna wear my) Red Shoes " é a primeira canción da segunda cara. Elvis trata en vano de divertirse mentras a súa chica vaise co baile a outra parte (Eu ollaba mentras tí bailabas noutro lado/O noso amor rompéuse de tanto vaivén/¿Cómo todo dios quere ser teu amigo?/Sabes que todavía me fai dano só de decilo).

"Less than Zero" é a canción máis abertamente política do álbum. Elvis escribíuno en referencia a Oswald Mosley, acusado de sadismo, brutalidade, homosexualidade, incesto e incluso asesinato. Os yanquis pensaron que se refería a Lee Harvey Oswald, o asesino de Kennedy, o que deu pé  a Costello para escribir outra versión da letra, que tocaron en Dallas

"Mistery Dance" é un puro R&R anos '50 tocado con rabia e a insatisfacción de non poder conseguir lidiar un perfecto romance, a pesar de intentalo unha e outra vez e non quedar satisfeito. En este tema o baixo o pon Nick Lowe, así como algúns toques de piano e baquetas xunto con Costello na parte final da canción.




En "Pay it Back" Costello queixase de que todo parecía vento en popa, pero que alguen debeu mentirlle, así que un destes días tendra que pagar por elo.


"I am not Angry" é un exercicio de ironía de Costello, repetindo que non esta enfadado, a pesares de que a sua amiga encontrou outro xogador que lle mola máis que él (Sei o que estades a facer/Sei onde estivéstedes/Sei donde, pero non me importa/Porque non hay nada mellor que o orixinal).

Para rematar o álbun escolle un tema titulado "Waiting for the end of the world". Elvis espera o findo mundo, e pide a Cristo que volva para arranxar o que empezara ...

En 1993, RykoDisc/Demon saca unha edición deste LP con 13 cancións, incluida unha versión remasterizada de Watching the detectives, e un extended play con tres cancións máis: Radio Sweetheart (remasterizada), Stranger in The House e Imagination (Is A Powerfull Deceiver). Ademáis incluye tamén as primeiras demos (con unha simple guitarra acústica e a voz de Costello) de Mistery Dance e Blame It On Cain,  e outros temas como Cheap Reward, Jump Up, Wave a White Flag e Poisson Moon