Neil Percival Kenneth Robert Ragland Young, ese é o nome completo de Neil Young, nacíu en Toronto, a capital do estado de Ontario (Canadá), a quinta cidade máis grande de Norteamérica, o 12 de novembro de 1945. É un dos músicos máis influintes, quizais xunto con Van Morrison o Bob Dylan na actualidade. Ten moita discografía e é dificil escoller un disco, pero eu ainda sigo tendo preferencia por Tonight's the night (1975).
Este disco tuvo todos os visos de rematar sendo a obra maldita de Neil Young. Tardou case que dous anos concretarse en vinilo. En 1973 Young atravesaba unha mala racha, afectado pola morte de Danny Whitten (ex Crazy Horse) e de Bruce Berry (amigo seu que fora roadie con CSNY, e do propio Young con Crazy Horse e ó que esta dedicada a canción que da título ó disco) e outros problemas personáis,. Nun local propiedade de Ken Berry (irmá de Bruce), o Studio Instrumental Rentals (SIR) , en Santa Mónica Boulevard, Young reuníu de novo á sección rítmica de Crazy Horse, Ralph Molina (batería) e Billy Talbot (baixo), e a Nils Lofgren (guitarra e piano) e o seu inseparable Ben Keith (Guitarra Steel e voz). Alí, nun ambiente sombrío, sórdido e degradado, embriagados de tequila e sementando o chan coas cinzas da herba que fumaban, tiveron lugar as Tonight's Sessions que fixeron a base do que sería o disco de Tonight's the Night.
Os ensaios do SIR conformaron a base das cancións que darían lustre ó album definitivo, que chamouse así en honor ó tema "Tonight´s the Night "(homenaxe póstumo a Bruce Berry). Outro novo material foron temas como "Mellow my mind", "Speakin'Out", "Tired Eyes" ou "World On A String". Fixeron algúns concertos a raiz de esas Tonight's Sessions, como foi unha pequena minixira europea, como os Santa Mónica Flyers, limitada ás illas británicas, compartindo cartel cos Eagles. Naqueles anos en Inglaterra estaba fraguándose o movemento punk-rock, que tivo o seu apoxeo no ano '77. As actuacións dos Santa Mónica Flyers , concretamente a do Hipódromo de Bristol, provocaron un punto de inflexión na mente de xente dese movemento novo, disposto a dinamitar a escena musical británica- Alí estiveron xente como Sid Vicious e Johnny Rotten, quenes advertiron que o camiño a seguir para romper moldes asemellábase a aquela mixtura de humor, pasión e desenfreno volcada sobre o escenario por Neil Young e os Santa Mónica Flyers, onde concurrían nomes propios de Crazy Horse e dos Stray Gators.
O 23 de novembro de 1973 rematou a tanda de concertos xurdida de as Tonight's Sessions, e Young parecía disposto a meterse no estudio co material en que habían estado traballando nos ensaios e nos escenarios durante os últimos meses. Warner Bros., a compañía coa que tiña contrato, non estaba moi pola labor de sacar un disco con un Neil Young tan "pesimista", pero dada a insistencia déste e sabendo que era moi prolífico e que este podría ser un disco "mais", cedeu ás pretensiones do artista, ainda que aproveitou para "impoñer" algunhas suxerencias, como o orden das cancións e completar o LP con outros temas, como por exemplo "resucitar" a voz de Danny Whitten, que acompañara a Young e a Molina durante a actuación de Crazy Horze no Fillmore East de Nova York en marzo de 1970, introducindo o tema grabado en directo "Come On Baby, Let's Go Downtown". Completaban a proposta temas como "Borrowed Tune", "Lookout Joe" (un dos outtakes de Time Fades Away), "Roll another number (For The Road)", "New Mama" e "Alburquerque".. Pero esta "travesía" musical que arrancara no SIR de Santa Mónica ainda tardaría vintetres meses en rematar en vinilo
A voz do canadiense neste disco parece recollerse cara o lamento, e esa harmónica e o piano de Young cubren todo o disco dun gran contido emocional. Sentimentos encontrados a ritmo de Blues, Folk, Rock e pinceladas de Jazz, un disco ó que Young calificaría de "ovella negra" e, por tanto, merecedor de ocupar un lugar importante na súa obra. A min gústame Speaking' Out e especialmente ese punteo de guitarra de Nils Lofgren, tamén a voz desgarradora de Young en Mellow My Mind e o conxunto de voces que fan Young, Lofgren e sobre todo Ben Keith en moitos dos temas. En resumo, un disco para recomendar.
NEIL YOUNG - piano, harmonica, guitarra, vibráfono e voz
THE SANTA MONICA FLYERS
Billy Talbot - Baixo
Ralph Molina - Batería e voces
Ben Keith - Guitarra e voces
Nils Lofgren - Piano, guitarra e voces
George Whitsell - Voces
CRAZY HORSE
Billy Talbot - Baixo
Ralph Molina - Batería e voces
Danny Whitten - Guitarra e voz
Jack Nitzsche - Piano eléctrico
Tim Drummond - baixo
Kenny Buttrey - Batería
Ben Keith - Guitarra "pedal steel" e voces
No hay comentarios:
Publicar un comentario