NHU. 1974-1978. Unha fermosa e curta época

Na época dos '70 en Santiago había unha liña que, dende Rosalia de Castro, pasando pola Praza de Galicia e en dirección Horreo, dividía  a cidade en dúas partes perfectamente diferenciadas: a "zona vella" e a "zona nova" (aquela coma sempre e ésta en plena explosión). Era a época das botas camperas, as melenas e as barbas, e os jerseys de cuello alto en inverno. Eu vivía na zona nova, na última liña de "avance" cara o Sur, que ainda estaba moi preto da zona vella , a 5 minutos, e tódolos días me movía entre unha e outra zona como si fora dun planeta a outro. Era época en que empezaron a xurdir locais co alias de "pub", onde unha das características principáis era que se podía escoitar música mentras charlabas e te tomabas algo (King Crimsonn, Yes, Mahavishnu Orchestra, Pink Floid...),  e toda a zona vella estaba plagada destes locais, envolta nun alo de misterio e bohemia,que ainda perdura algo no tempo.  Si querías un pouco máis de marchita golfa, coa música máis alta, enton tiñas a zona nova (Rolling, Led Zeppelin, Creedence, Deep  Purple, ...). Logo si querías seguir a marcha, xa a partires das tres, tiñas que fuxir ás aforas, rematando ás seis cun polo asado e un "gin kas" nalgún bar de carretera cheo de camioneros e buscavidas. En fin, .... que os tempos cambiaron moito,  máis non en Santiago ... Dylan !.

NHU é un destes grupos raros que a mín me trasladan á zona vella de Santiago daqueles anos.  Música de ambientes e melodías improvisadas, con aires de choiva, bretema  e misterio, marcadas principalmente pola guitarra de Roberto Abal e o hammond de Xurxo Pérez, que lle daban ó son a súa característica persoal. Nadie soaba igual.  Si tuvera que explicarlle a alguen como era ese son diría que  soa a Santiago.

O grupo tivo unha corta vida no tempo (1974-1978), pasando por varios cambios na súa formación orixinal ata a gravación do seu único albun  en 1978. Con este grupo tocaron músicos galegos coñecidos como Xoan Piñón (guitarra eléctrica), Cuchús Alonso (Guitarra clásica) ,  Ricardo Maiz (Batería) ou Emilio Cao (violin). 

Ó pouco de sacar o disco tiven a oportunidade de velos en directo. Foi nas festas do  Colexio Peleteiro. Quedeime principalmente co batería, Xosé Ferreiro  e o baixista Tino Grandío, ós que "seguín" sempre que puden;  naquela época de quinceañeiro, na que eu escomenzaba a interesarme moito pola música, sentín admiración polo que facían. Corrín a merca-lo disco ó día seguinte. O albun non tivo moito éxito de mercado e hoxe a versión e vinilo é un disco de culto e colección. Voltei a velos en ocasiones posteriores, incluso tocando en verbenas e outras gaitas, xa sin Roberto Abal. 

Hoxe é o día que ainda vexo pola rúa a Xosé Ferreiro, que vive no mismo pobo que eu, e póñome triste de ver que a vida non fixo posiblemente xustiza con él. Penso que foron xente noble e desinteresada, que facían o que lles gustaba sin pensaren máis nada; que lles quiten o bailao !. A estrela que moito brilla dura pouco, pero mentras brilla alumbralle o camiño a outros, e por eso eu estoulle agradecido a esta xente, bravos e xenerosos, e vaia dende aquí o meu humilde homenaxe. 

Créditos do disco:

NHU (1978) Zafiro-Novola (Abrente)

"A cousa escomenzou xuntándonos no ano setenta e catro, deixandonos de estudiar e tocando pachanga pra vivir e pagar o equipo nunha rexión atrasada e oprimida máis dunha gran forza na sua naturaleza e no seu clima.
A música foi interrumpida pola mili dos seus compoñentes e hoxe deixase ver a traves das composiciós deste primeiro disco.
Que o grupo hoxe funcione pode ser unha afirmación mais dentro do movemento de comunicación iniciado fai tempo neste planeta de tolos ou simplemente unha maneira de vivir. Tratamos de facer camiño e cantamos en galego porque e un idioma que gústanos.
A nosa música pra vos."
NHU


Temas

1 NA TERRA DO VERDE CHAN (X.Pérez, R.Abal, X.Ferreiro, T.Grandío) 10:22
2 A TITIRITADA (R.Abal, X.Ferreiro, T.Grandío) 2:52
3 FRIKY & ALEXO (R.Abal, T.Grandío) 7:45
4 DOENTE (T.Grandío, X.Pérez) 5:31
5 HAY UN TREN (R.Abal, X.Ferreiro) 5:33
6 A TRANCAS E BARRANCAS (X.Pérez, R.Abal, X.Ferreiro, T.Grandío) 7:05


Ingeniero de sonido : Vicente Cruz 
Ayudantes : Juan Rodriguez, Juan Manuel Garijo
Diseño de portada : Ventura Cores
Fotografía : Anna Turbau
Arreglos : NHU
"Doente" : Voz de Alexo y texto de Frank Echevarría
Producción : Abrente
Ediciones musicales Discorama

Música de orella

Fai anos, cando Tergio, Fredi e máis eu descargábamos a nosa mala hostia surfeando xuntos cos  "Instrumentos de Tortura", tíñamos o noso propio local de ensaio, en donde nos reuníamos unhas dúas veces á semana. Un día en que estabamos ensaiando chegou a visitarnos o pai de Fredi (q.e.d), que era de Asados, a terra das orquestas. Alí todo o mundo ten alguen na familia que tocara ou tocase algún instrumento. O do pai de Fredi (q.e.d.) era o acordeón. Nun momento dado acercóuse a mín e me dixo: ¿vos que tocades, de orella, non?. Eu contesteille: sí, os tres tocamos de orella.

Ningún de nos tiña unha formación musical de estudio ortodoxa, tampouco o pai de Fredi (q.e.d.), pero vivíamos a música , e, por intuición,  nos comunicabamos a través dela con gran intensidade e claridade.

A música é unha lenguaxe universal, co que te podes comunicar con calqueira ser vivinte, sexa do lugar que sexa. Hay unha grande cantidade de exemplos desto. A formación musical reglada e ortodoxa é un intrumento útil para avanzar na lenguaxe musical, pero non imprescindible inicialmente. Moita xente que hoxe están considerados como grandes músicos, especialmente no mundo do "pop" foron músicos de orella (p.ex.: Carlos Santana, Marc Knofler, Bob dylan, Keith Richard, Neil Young, e moitos máis). 


Son tres as principais condicións que hay que ter para poder ser un  músico de orella:

1. Curiosidade. E un motor importante para que o aprendizaxe sexa máis rápido. Esta condición fai ademáis que te busques recursos cando o necesites. Hoxe en día non é como antes, e existen moitos recursos ó alcance de todos.
2. Disciplina. A práctica periódica e fundamental. Como en calquera deporte, é necesario manter o tono.
3. Humildade. Por moito que penses que tocas moi ben sempre hai alguen que toca mellor ca tí. Non importa quen toca mellor, senon quen transmite mellor...

Catholic Boy. Jim Carroll Band. 1980

James Dennis "Jim" Carroll  (1949-2009) foi un escritor que utilizou moi intelixentemente distintas formas para expresar o que quería decir. Carroll , de ascendencia irlandesa, naceu e Vivíu en Nova York e pasou gran parte da súa mocedade en colexios católicos e xogando a baloncesto. 

En 1978 escribíu The Basketball Diaries, obra autobiográfica na que narra de maneira maxistral e directa a súa época adolescente e a súa viaxe polo lado salvaxe a través da heroina. En 1995 fíxose unha película deste libro, na que o actor Leonardo di Caprio encarna o personaxe de Jim Carroll. A película non é tan interesante como o libro, pero e unha película bastante honesta e boa de ver. Foi o primeiro gran éxito do actor Leonardo di Caprio a nivel internacional (en España cambiouse o título polo de Diario dun rebelde).

O libro tivo unha gran trascendencia no seu momento e descubríu a unha nova promesa da nova literatura americana. A súa narrativa e moi directa e desnuda, case que como a poesía, disciplina que cultivou tamén o autor en cantidade, xa antes de escribir o libro,  a través de performances tanto falados como facendo tamén poemas musicados.

En 1978 foise a California con intención de cambiar de aires e salirse da sua adición á heroina. Alí, animado por Patti Smith, coa que convivíu durante un tempo, para que pusera música ós seus poemas formou a súa propia banda de rock'n'roll : The Jim Carrol Band (que viñan tocando co nome de Amsterdam). Logo en 1980 sacou ó mercado un álbum maravilloso, titulado Catholic Boy. 

O disco ten un son potente e moi empaquetado, cunha banda perfecta para as letras e a forma de recitalas de Carroll. Todas letras son de Jim Carroll e as músicas en colaboración cos distintos membros da banda e outros autores. A portada, feita por Annie Leibovitz, a afamada fotografa neoyorkina está chea de intención, cunha foto de familia excelente.

Listado de cancións

Portada de Annie Leibovitz

1. "Wicked Gravity" (Jim Carroll) – 4:56
2. "Three Sisters" (Carroll, Terrell Winn) – 3:19
3. "Day and Night" (Carroll, Allen Lanier) – 2:22
4. "Nothing Is True" (Carroll, Brian Linsley) – 3:29
5. "People Who Died" (Carroll, Brian Linsley, Stephen Linsley, Terrell Winn, Wayne Woods) – 4:59
6. "City Drops into the Night" (Carroll, Stephen Linsley, Brian Linsley) – 7:23
7. "Crow" (Carroll, Terrell Winn) – 3:02
8. "It's Too Late" (Carroll, Wayne Woods) – 3:04
9. "I Want the Angel" (Carroll, Brian Linsley) – 2:49
10. "Catholic Boy" (Carroll) – 3:03

A Banda

• Jim Carroll – voz
• Brian Linsley – guitarra
• Stephen Linsley – baixo
• Terrell Winn – guitarra
• Wayne Woods – bateria

Personal colaborador no disco

• Allen Lanier – teclados en "Day and Night" & "I Want the Angel"
• Bobby Keys - saxofón en "City Drops into the Night"
• Amy Katner – voz en "Day and Night"
• Sally, Hilary, Neon, Janet – coros en "People Who Died"

Ahí van dous dos temas principais do disco

Xente que morreu:
Teddy  esnifando pegamento , tiña  12 años, caíu dende a planta 2-9 este. Cathy tiña 11 cando tirou da tapa de 26 “bermellas” e unha botella de viño. Bobby tiña leucemia, 14 años, parecía que tiña 65 cando morreu, él era un amigo meu. 
Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Esas son xente que morreron , morreron. Eran todos amigos meus ... e  morreron
G-berg e Georgie se deixaron pudrir,  morreron de hepatitis no Alto Manhattan. Sly en Vietnam recibíu un balazo na testa. Bobby morreu dunha sobredose, a noite que se casou. Eran outros dous amigos meus, dous amigos que morreron

----------------------------------------------------------------------------------

Mary  saltou dunha habitación de hotel,  Bobby aforcouse nunha celda no talego, Juddy saltou diante do metro, Eddie cortouse a yugular, e Eddie, extráñote máis que a os outros e eu salúdoche irmá 
---------------------------------------------------------------------------------
Herbie empuxou a Tony dende o teito do Club de Xuventude . Tony pensóu que o seu enfado era unha bobada, pero Herbie fíxolle a Tony unha gran putada. ¡Hey Tony!, dixo Herbie, ¿Podes voar?. Pero Tony non pudo voar, Tony morreu 

--------------------------------------------------------------------------------

Mary  saltou dunha habitación de hotel,  Bobby aforcouse nunha celda no talego, Juddy saltou diante do metro, Eddie cortouse a yugular, e Eddie, extráñote máis que a os outros . Esta canción é para ti meu irmá

Neno católico:

Nacín nunha una piscina, onde puxeron a miña nai, esparraméime contra aquel ciruxano de man tremorosa. Cando vín a luz foi peor que estar aburrido, collín o bisturí do doctor e cortei o cordón 
 
Eu era un neno católico, redimido a través da pena , non da ledicia 

Ós dou mese metéronme nunha incubadora. Gritaba e maldecía ós seus fillos cando pasaban as coidadoras. Declaráronme convicto cando escapei da matriz . Alonxáronme da miña nai a unha celda
-------------------------------------------------
deixáronme sin comer semanas, pensaban que me iban meter medo , alimentábame de sonos, ,doume boas ideas. Cando me deixaron solto, aproveitei ben o tempo, fixen aliados no ceo, e tamen no inferno,

Era un mozo católico , a sangue corría bermella, a sangre corría salvaxe

Fago ós anxos bailar e caer de xionllos, cando entro nuha igrexia os pes dos santos sangran. Entendo o destino de todos os meus enemigos, igual que Cristo en Gethsemane
--------------------------------------------------
Vin os dulces salmos roubados polo coro, soñaba con ósos de mártire  colgados dun alambre, Fago unha contribución, consigo a absolución, fago algo para purificar a miña alma

---------------------------------------------------
Non poden tocarme agora. Teño todo-los sacramentos . Teño o bautismo. Teño a comunión. Teño a penitencia. Teño a extremaunción. Teño a confirmación …

Porque son un mozo católico, con sangue correndo bermella, sangue correndo salvaxe.

Porque son un home católico,  Poño a lengua a andar sempre que poda

Aventuras y Desventuras de "JOE THE MEQ"

Foi navegando pola rede que descubrín, na páxina de http://barbanzanoiaonline.wordpress.com/, as aventuras e desventuras de "Joe The Meq". 

Ó ollar a  portada da a sensación que se trata dunha historia tipo "aventuras e desventuras de los Fabulous Furry Freak Brothers" de Gilbert Shelton.  A medida que vas leendo vas entrando pouco a pouco nunha forma de ver a vida moi peculiar, típica do Barbanza. A mín me gustan moito.

Podes leelas facendo click no título desta entrada.

O Sol é galego. Non hai nada que temer

Ángeles Durán enseña el escrito notarial en el que se manifiesta propietaria del astro rey

| M. MORALEJO

A propietaria do Sol, "estrella de tipo espectral G2, que se encuentra en el centro del sistema solar, situada a una distancia media de la Tierra de aproximadamente 149.600.000 kilómetros..." é galega, chámase Angeles Durán e vive en Salvaterra do Miño. A noticia aparece en La Voz de Galicia de hoxe. Parece ser que «Existe un convenio internacional por el cual ningún país puede hacerse dueño de los planetas», pero éste non dí nada dos particulares, ademáis «hay un americano que escrituró casi todos los planetas y la luna; pero no el Sol». Tamén  argumenta Angeles, a nosa paisana de nome claramente celestial,  que «la adquisición de la propiedad referida constituye una aprehensión electromagnética y radiactiva, al no existir ni conocerse en cinco mil millones de años propietario alguno hasta la fecha». No escrito notarial do seu poder declárase a dona «por usucapión, habiendo hecho de la propiedad del Sol de buena fe, de forma pacífica e ininterrumpidamente durante más de 31 años» (e nos sin saber nada). Para os que non sepan o significado da palabra "usucapión" digamos que significa, en dereito,  a "adquisición de la propiedad de alguna cosa por su posesión continuada durante el tiempo determinado por la ley. Es una institución de origen romano y corresponde a la actual prescripción adquisitiva" (¿¡?).

Angeles tratando de controlar a súa propiedade

Angeles tamén manifesta que xa se reuníu co Ministerio de Industria (?) para explicarlles o que hai. Amenaza que podría cobrar un canon a todo o mundo que utilize a enerxía solar, e tamén que daría o 90% destes ingresos de maneira altruista, distribuidos da seguinte maneira: 50 % ós Presupuestos Generales del Estado, 20% para as pensións mínimas, 10% para investigación e sanidad e outro 10% para erradicar a fame, quedándose ela co 10% restante en concepto de ... ¡bueno!, ... en concepto. 

Visto lo visto, e co tempo que lle queda ó sol ata que se extinga, veremos pronto tempos mellores. Non deberíamos preocuparnos pola crise ou por traballar tanto, xa que co 90 % do diñeiro que Angeles pretende ingresar é máis que suficiente para volver a poñer a Galicia e a España no sitio que nos corresponde e nos merecemos: un imperio onde nunca se pon o sol.
Para localizar e coñecer mellor cal é a magnitude da propiedade da nosa Angeles remitímonos a un video que a NASA fíxolle chegar unha vez que éla lles comunicara que é a propietaria legal

O Barbanza

A Serra do Barbanza atravesa polo medio a Península do Barbanza, que se adentra no Oceano Atlántico deixando ó sur a Ría de Arousa e ó norte a Ría de Muros-Noia. Na parte que mira cara a Ría de Arousa esta a Comarca de Barbanza, constituida administrativamente polos concellos de Rianxo, Boiro, Puebla do Caramiñal e Riveira
Localízase ó SO da provincia da Coruña e no ano 2007 tiña cerca de 67.000 habitantes.

Hay unha foto preciosa da serra dende a boca da ría, entrando na comarca,  onde se pode ollar maxestuosa camiño de Corrubedo

Na outra ladeira da serra está a Ría de Muros-Noia, como en outro mundo, algo tan recurrente en Galicia: tan preto, tan lonxe ... Os concellos de Porto do Son, Noia, Serra de Outes, Muros, e de ahí cara a Fisterra, o punto máis occidental de Europa ("...convivensia pacífica de lenguas, rasas,  culturas y relilliones ...") ...  buscando a autopista 61.

Mitos e lendas

Sábese, pola descripción de autores clásicos, da existencia na Galicia antigua de divinidades relacionadas coa natureza e o mundo astral. A medida que pasou  tempo, a realidade foise facendo rutina, liturxia, con novas connotaciones. Aparecen novos mitos e ritos coa súa codificación relixiosa. Vellas crenzas aparecen ainda hoxe mixturadas con substratos que se foi engadindo cada tempo, cada sensibilidade, como estratificándose nunha lenda, nun conto ou nunha tradición.

Representación da triple deusa celta Brigit

Cada comunidade política, tal vez coincidente cunha bisbarra, estaba presidida por un ou varios nomes protectores (deuses ou mitos). Felipe Senén López e outros, en "Historia de Galicia" (1991) cita un bo número déles. Tamén Blanca García Fernández-Albalat, en "Las rutas sagradas de Galicia" (1999), establece unha relación interesante entre o culto ós deuses celtas na antigua Gallaecia e moitas das nosas costumes, ritos e lendas populares que ainda perduran hoxe. Non faltaban tampouco gardadores da casa, as Ninfas protectoras de fontes, ríos, lagoas, pozos, que en Galicia teñen a mesma significación que en outros paises célticos


Estrabón, un dos primeiros cronistas da antigüedade coñecido, contradícese cando afirma que os galaicos son ateos, e logo narra ceremonias relixiosas. Estos ritos pódense clasificar en varios tipos:

• Cultos á fecundidade e á abundancia, como por exemplo o fálico, posto de manifesto en esculturas, hórreos, tellados de casas, etc.
• Ritos funerarios. Inicialmente incinerábanse os cadáveres, depositandos as cinzas en hurnas ou pequenos pozos funerarios, que estaban tapados por unha pedra ou estela circular con símbolos alusivos ó sol e a lúa
• Augurios. Estrabón subraya as boas mañas dos galaicos que seguían a Anibal para a adivinación. Vós de paxaros ou tripas de sacrificados permitían augurar aspectos do futuro

OS DRUIDAS

Para os celtas, a morte só era un paso de transición a outra vida, o que se chamaría reencarnación ou transmigración. Unha vez mortos a alma entraba nun estadio que estaba entre a vida e a morte, ata que ocupaba outro corpo, ben humano ou tamén animal ou vexetal, o que quere decir que podría transmigrar nunha árbore ou nun lobo. Todas estas crenzas estaban fortemente arraigadas nos celtas, e os seus principáis culpables eran os Druidas.
Os Druidas formaron unha casta sacerdotal, heredeira e protectora das tradicións relixiosas celtas. Profesaban unha filosofía centrada na inmortalidade do ser. O celta morto continuaba vivindo noutro mundo, polo que enterrábase cos seus obxetos familiares. 

Dentro da vida dos demáis celtas exercían de educadores (ainda que o esencial da súa ciencia era secreto), como xuizes e árbitros entre pobos, e como sacerdotes. Tamén a mediciña no ámbito celta era patrimonio dos druidas-médicos (os faithliag). Profesaban e ensinaban unha moral que se resume no seguinte: honrar ós deuses, non obrar mal e comportarse con valor.

Pouco numerosos, tiñan un inmenso prestixio. Vestidos de blanco, practicaban diversos ritos, dos que só se coñece un: a recolección do muérdago. Manuel Murguía, en "Galicia" (1985) comenta o seguinte ó respecto: " ... en nosas supersticións hai todavía importantes restos da súa doctrina e perseveran algunhas das súas prácticas. Recordemos a principal, e polo tanto as ceremonias con que se cortaba o muérdago sagrado. O feito de ser recolleito nun pano blanco encóntrase na crenza da provincia de Ourense, segundo a cal poñendo na noite de San Juan sobre un fento unha servilleta limpa e que non haxa servido, aparece á mañá seguinte cuberta de gnomos ...   Dá máis importancia a esta superstición que ó fento concedéronlle os antiguos condicións médicas maravillosas como pasaba co muérdago, e que á súa semente atribuíaselle poderes máxicos, pois o que a veía caer aprendía tódos os secretos e obtiña o don da profecía (virtudes ambalas dúas privativas do druida."
Unha vez ó ano os druidas reuníanse nunha asamblea xeral. Alí falaban entre outras cousas de dereitos e dos misterios da natureza

Algúns conceptos druídicos:

• 3 cousas que un home é: o que pensa que é, o que os demáis pensan que é e o que realmente é
• 3 personas que deben ser respetadas e admiradas: os que aman a natureza, os que queren ós nenos e os verdadeiros artistas
• 3 cousas que o sabio debe evitar: esperar o imposible, chorar polo irrecuperable, temerlle ó inevitable.