¡Hai que falar inglés!

Xá nolo decía Feros, un profesor de inglés que tiña no colexio, que en paz descanse, ésta era unha das súas frases favoritas, outra délas era "mira a ver", cando se preguntaba "¿se puede?" para entrar na aula. Bueno, realmente o tempo demostróu que Feros tiña razón, a proba está nos ridículos dos nosos dirixentes cara o exterior. ¿Cómo se pode ser ministro de exteriores, ou presidente do goberno e non ter nin puta idea de inglés, o idioma máis utilizado a nivel internacional?, ¿cómo é posible que para ser barrendeiro, ou vedel establezcamos uns mínimos de coñecemento de outros idiomas e para ser ministro ou presidente non?, ou ¿cómo se come que en anos de goberno estos dirixentes non reforzen ous séus coñecementos con clases particulares específicas?. Onte escoitei na radio que no pais vasco acábase de aprobar unha partida de , atención,  72.000 euros, para que o lendakari aprenda a falar o idioma vasco ... ¡Joder, tío, con ese diñeiro fás varios "masters"! ¿ou non?. Hay métodos moito máis baratos, como por exemplo...

Xa vai sendo hora de que nos deixemos de caralladas e que empezemos a exixir ós nosos dirixentes que se poñan ó día para o traballo que teñen que facer. Ós obreiros de a pé sempre se lles medíu por esa vara. Calquera dos inmigrantes que están no noso país, de países moito máis pobres que nós, falan e entenden o inglés correctamente, alo mellor é porque, entre outras cousas, nos seus países de orixen as películas son en versión orixinal subtituladas. Non sería mala idea empezar por ahí, e non facernos pallas mentales coma derradeira do cine en Cataluña ...

Aquí o que hai é moito mafioso encuberto, coma sempre ... 

¡Haber si lle votamos un pouquiño de cullóns! 


Tenía que decirlo...

Londres 1982 (de "London calling" a "Babylon is falling")

Alá po lo '82 estaba en Londres con Sergio. Vivíamos nunha pensión chea de chinos, super rara, nos alimentábamos a base de tarta jamaicana e leite que mercabamos  nos supermercados "after hours" e íamos polas noites a tomarnos unhas pintas ós pubs onde había música en directo, os pianos cheos de xarras de cervexa vacías .... Daquela había moito jamaicano en Londres e había moitas actuacións de grupos isleños nos clubes e salas máis importantes. Un día fomos a ver a actuación de Steel Pulse ó clube The Venue. Foi memorable . É unha especie de teatro moi bonito e Sergio e máis eu saltabamos nun dos anfiteatros mentras a grupo tocaba. Me quedo coa frase da canción handsworth revolution, no coro que dí: "Babylon is falling" (por certo, ... nas versións en directo do grupo nos últimos anos xa non aparece esa frase cando tocan este tema ¿?)

Outro gran jrupaso que vín foi con Javier, unha noite no 100 Club (o clube onde empezou The Jam). Fomos a ver a Black Slate. O día anterior habíalle rapado a cabeza a Javier con unhas tixolas de manuales e unha maquinilla de esas de usar e tirar (tardéi tres horas) ... Entramos no clube antes da actuación e eramos os únicos brancos, todo cheo de negros. Notabamos que todo dios miraba moito para nós, sobor de todo para a cabeza resplandecente de Javier, logo nos demos conta, inocentes de nós, de que pensaban que eramos do national front, que daquela estaba moi en boga. Ó final non pasou nada e disfrutamos dunha actuación cojonuda. Lémbrome do momento en que fomos a miccionar a cervexa ó WC. Ó entrar había 4 mesadoiros déses de pé e pusémonos os dous nos do centro, cando estabamos pola laboura entraron dous armarios co pelo rasta e cheirando a herba que se puxeron  nas duas esquiñas, flanqueándonos. Nése momento véume á cachola a frase do uncle Ernie a Tommy  :"c´mon Tommy, show me your little best" e penséi : "xa está ...  ¡se abrió la veda para los culitos blancos!". Por fín pudemos rematar, logo de un par minutos que pareceron media hora, con dor de cú por télo apretado todo ese tempo, saímos dalí case que sen abrocharnos o pantalón, con un hilillo de humedade percorréndonos a perna por dentro do pantalón e voltamos á sala sans e salvos ...